كشور مالزی از اوایل دهه 70 برای به كارگیری حداكثری قابلیت های فن آوری اطلاعات در تمام زمینه ها به ویژه در حیطه آموزش و پرورش كه شامل مدارس هوشمند نیز می شد برنامه ریزی كرد و هدفش حركت به سوی اقتصاد دانش محور و رشد فن آوری اطلاعات و ارتباطات (ICT) در صنعت و ایجاد زمینه های اشتغال در آی سی تی بود، به طور كلی هدف از طرح مدارس هوشمند تبدیل كلاس های معمولی به كلاس های الكترونیكی بود كه در آن معلم به جای انتقال دانش و اطلاعات سعی در توسعه قدرت قضاوت دانش آموزان در انتخاب اطلاعات از منابع مختلف و فراهم سازی زمینه یادگیری مادام العمر در دانش آموزان و شهروندان مالزی داشت. در مدارس هوشمند مالزی مواد یاددهی - یادگیری الكترونیكی انفرادی شده و قابلیت های چند رسانه ای بودن در درس های مختلف ریاضی، علوم و... از ضروریات یك مدرسه الكترونیكی (هوشمند) است كه در بهترین حالت معلم و دانش آموز در مدرسه با مشاركت یكدیگر با استفاده از برخی از نرم افزارها و با كمك هماهنگ ساز ICT در مدرسه اقدام به طراحی و تولید مواد یاددهی و یادگیری می كنند و یا این كه این مواد و رسانه ها توسط واحدهای تجاری طراحی و تولید شده و در اختیار مدرسه قرار می گیرد. عنصر دوم زیرساخت تكنولوژیكی است كه جزو ابتدایی ترین شرایط لازم برای مدارس هوشمند است. زیرساخت های تكنولوژیكی در درجه اول كامپیوتر و لپ تاب و كامپیوترهای جیبی است. در این جا توجه به زیرساخت های تكنولوژیكی گزارش شده توسط مركز آمار ملی آموزش آمریكا درخور توجه است: به گزارش این مركز در سال 2005 معادل 94 درصد از مدارس در كلاس های درس، كارگاه، كتابخانه و... به كامپیوتر و اینترنت به صورت همزمان دسترسی داشته اند. در صورتی كه این میزان در سال 1994 معادل سه درصد بوده است. نكته قابل توجه دیگر در مورد زیرساخت های تكنولوژیكی نسبت كامپیوتر به دانش آموز است. نسبت كامپیوتر به دانش آموز در سال 1998 معادل 12 به یك بوده، به این معنا كه هر 12 دانش آموز در مدرسه یك كامپیوتر متصل به اینترنت داشته اند. حال آن كه در سال 2005 این نسبت به 8/3 دانش آموز به یك كامپیوتر رسیده است. یعنی حدودا چهار دانش آموز در مدارس عمومی (نه غیرانتفاعی) یك كامپیوتر متصل به اینترنت داشته اند. قطعا از نظر زیرساخت فیزیكی مدارس محدود به كامپیوترهای شخصی (PC) نبوده است. بنابراین گزارش مدارس گویای این واقعیت بوده كه 19 درصد از مدارس عمومی آمریكا امكان استفاده از كامپیوترهای جیبی و با حجم كم را برای معلمان و دانش آموزان خود فراهم كرده بودند كه این نسبت در سال 2002 معادل 10 درصد بوده و در سال 2005 به 19 درصد رسیده است. حتی از نظر زیرساخت سخت افزاری 10 درصد از مدارس آمریكا كامپیوتر لپ تاب به دانش آموزان خود از یك روز تا یك سال تحصیلی امانت می دادند. از نظر شبكه و پهنای باند شبكه مدارس در سال 2005 معادل 97 درصد از مدارس آمریكا به اینترنت با پهنای باند وسیع دسترسی داشته اند در صورتی كه این رقم در سال 2000 معادل 80 درصد بوده است.
    
    وضعیت میانگین كامپیوترها در كشور هنگ كنگ نیز در طرح ارزشیابی از پروژه IT در مدارس تاییدكننده افزایش حجم زیرساخت ها بوده است. به گونه ای كه در سال 2003 میانگین كامپیوترها در هر مدرسه ابتدایی _8/89 و در مدارس متوسطه 237 و در مدارس استثنایی 71 بوده است كه این آمار و ارقام با وضعیت موجود و قابل مشاهده در ایران قابل مقایسه نیست.
    
    در حوزه زیرساخت علاوه بر كامپیوتر و شبكه، تجهیزاتی مانند انواع پروژكتورها، ویژیولایزرها و وی سی دی ها و تجهیزات الكترونیكی دیگر نیز قرار دارند.